Bewust-zin

Gluren bij de buren

Geplaatst op 02/01/2011 Geupdate op 04/09/2015

Vandaag is het de tweede dag van het begin van een nieuw begin. En? Hebben we ze gemaakt: goede voornemens? Ik vroeg aan een vriendin of ze aan haar aangekondigde dieet was begonnen om weer in vorm te komen en ze zei prompt: “Rond is ook een vorm!” Daar kan ik weinig tegen inbrengen natuurlijk.  Maar wat zou dit jaar ons verder brengen? We hebben de decembermaand net afgesloten waar de thema’s van Liefde en Licht zich door de dagen heen vlochten, door alle religies heen. En ieder wenst met kerst dat het nu eens echt vrede mag worden op de wereld.

Iets later deze week is het “Driekoningen”, waarbij we herdenken dat rijkdom zich boog voor wijsheid. De drie koningen, of wijzen zo je wilt, volgden het licht om bij het Licht uit te komen. Niet veel later sloeg de Heilige familie op de vlucht naar Egypte. Ja, ze waren vluchtelingen. Maar hoe gaan we daar tegenwoordig eigenlijk mee om? De asielzoeker, de vreemdeling, de ontheemde, het oorlogsslachtoffer?

Nog best lastig, het begrip “Heb uw naaste lief als uzelf”. Ik merk dat ik op dat punt ook niet vrij van oordelen en veroordelen ben. Iets verderop in de straat werd erg merkbaar  ‘Oud en Nieuw’ gevierd. Erg luidruchtig, door een groep van zo’n dertig aangeschoten jongeren. Ze hebben een enorme bende achtergelaten van vuurwerkafval, verbrandde dozen en lege drankflessen, ook in de voortuin. Dat was voor ons al Oud. Nieuw was dat ze nu ook dingen hebben gesloopt: verkeersborden zijn omgebogen en putdeksels zijn letterlijk de lucht in geknald. Er is dus een boel verknald. Buren waar je erg erg in hebt, zal ik maar zeggen. En als je naaste je buurman is, dan kan dat al best lastig zijn.

Buren en vrede. Daar valt het nodige over te zeggen. Dan denk ik onwillekeurig aan een dag die in deze generatie nooit meer onopgemerkt voorbij zal gaan: dat is 11 september. Niet dat de term ´vrede´ die dag gevallen was, eerder het tegenovergestelde. De verschillen tussen religies en culturen leken zich rond die dag scherper af tekenen dan ooit tevoren. Ik geloof niet dat daarmee recht wordt gedaan aan de slachtoffers van deze door mensen toegebrachte ramp. En zo bloeden we nog steeds uit de door onszelf toegebrachte wonden. In de septembermaand viel ook deVredesweek. (Wie weet daar eigenlijk van?) Het had als thema´Buurten voor vrede`, of,  met iets meer woorden: ´voor alle mensen die zich thuis willen voelen in hun buurt´. Dat is mooi gezegd, want wie wil dat niet. Maar slagen we daar dan nog wel in? Onder enige commerciële stimulans was de laatste zaterdag van die maand traditiegetrouw uitgeroepen tot ´Burendag´. De bedoeling van die dag is dat de buurt samen aan de koffie zit en er wellicht nog een gezellige buurtbarbecue volgt. Er waren zelfs ´buren-mokken´ ontworpen, hoewel dat misschien als werkwoord beter klopt. Want hoe denken buren over elkaar als ´s avonds de koffie wordt genuttigd wanneer de gordijnen dicht zijn, met het vuurwerkafval nog voor de deur? Dan wordt er vast meer óver de buren dan mét de buren gemokt.  

Ook bleek uit een recent onderzoek met de titel ´Vreemde in eigen land´ onder de zogeheten achterstandswijken, dat de bewoners voornamelijk boos zijn. Boos op wie? Op hun buren natuurlijk. Er zijn buurten waarvan de aanblik is veranderd toen de maatschappelijk succesvollere buurtbewoners wegtrokken en de leegte werd opgevuld door de kansarmen van onze maatschappij. De boze buurman bleef achter en zag zijn buurt van kleur verschieten. Toch moet je naar mijn mening een wereldvreemde in eigen land zijn om de ´schuld´ van deze ontwikkeling neer te leggen bij bepaalde bevolkingsgroepen. Dan maakten ze het in Frankrijk nog bonter. Daar presteerde de regering het om een bevolkingsgroep zonder een vaste woon- of verblijfplaats terug te sturen, onder  de gedachte: ´Rot op naar je eigen land.´ Wie de vorige zin een tweede keer leest, herkent vast de schrijnende contradictie.

Waarom blijft het dan zo moeilijk om vrede te vinden met onze naasten? Heb je naaste lief zoals jezelf, dan zal er vrede zijn.  Maar hoe dan? Zijn onze naasten niet onze buren en de buren van de buren? Het antwoord moet vast simpel zijn. Als we allemaal afkomstig zijn van hetzelfde licht, dan hoeven we ons slechts te beseffen dat alleen onze buitenkanten anders zijn. Er moet een samenhang zijn, een liefde die ons allen met elkaar verbindt. Laten we daarom op zoek gaan naar de overeenkomsten tussen mensen en het Licht in onszelf en elkaar zoeken.  En misschien als we een hand van vrede naar de ander uitsteken en diegene eens diep in de ogen kijken, dan herkennen we datzelfde Licht. Dan zullen we vanzelf vrede vinden. Misschien is dat wel een betere manier om komend jaar 11 september te herdenken.

Ik zal ervoor bidden. Hopelijk willen heel veel mensen die dag, ongeacht van welk ras, volk of geloofsovertuiging dan ook, meebidden. Om te vragen of we vrede in onszelf mogen vinden. Dat komt tenminste in de buurt. Wie doet er mee?