Joodse feest van de uittocht uit Egypte
Wie zoek je?
Als er ooit iemand op aarde is geweest die veel in beweging heeft gezet en die zelfs na zo’n 2000 jaar nog steeds een rol van betekenis speelt, dan is dat wel Jezus. Niet omdat hij een koning of keizer is geweest, niet omdat hij een veroveraar of ontdekkingsreiziger was, hij was ook geen succesvol schrijver of uitvinder en Hij was zelfs geen directe grondlegger van een geloof. Wie is die Jezus dan? Het wordt ons ook niet gemakkelijk gemaakt. Kerstmis uitleggen is nog wel te doen: de geboorte van een kindje is reden voor een feest. En als dat kind dan ook nog geboren is om liefde en vrede te brengen, dan is dat des te mooier. Maar een feestelijke traditie rond een man, die eerst moet sterven om de dood te overwinnen? Dat is andere koek! En beslist geen eitje.
Jezus is volgens christenen niet ‘zomaar’ gestorven: zijn kruisiging en zijn lijden hadden als doel de mensheid te verzoenen met God, door de zonden der mensen weg te nemen en de weg te openen naar het eeuwig leven. Pasen was en is nog steeds, ook voor christenen, tevens het Joodse feest van de uittocht uit de slavernij van Egypte. Jezus kwam met zijn vrienden bijeen in Jeruzalem om het Joodse Paasfeest, het Pesach, te vieren. In de paasnacht klinkt steeds opnieuw de lezing uit Exodus, over Gods bevrijdend handelen in de Joodse geschiedenis, als voorbereiding op ons aller bevrijding: de opening naar het eeuwige leven. Pasen is een weg die verder gaat, een verhaal dat verteld blijft worden en daarmee telkens opnieuw levend wordt.
Eén troost: de opstanding van Jezus was in de tijd dat het zich voordeed net zo onbegrijpelijk voor zijn leerlingen als dat het tegenwoordig voor ons is. Als we kijken naar de reacties van de vrouwen bij het graf, maar ook van Petrus, die ontkende Jezus te kennen en Thomas, die twijfelde aan de echtheid van Jezus’ verschijning, dan bevinden we ons in goed gezelschap als we ook twijfelen. En voor wie uiteindelijk niet in méér dan de dood gelooft, verandert Pasen ook helemaal niets. De Paas-gedachte op zichzelf maakt de wereld helaas ook nog niet beter dan ze is. Het is ook niet zo gemakkelijk om je leven erdoor te laten veranderen.
Ziekte, dood, ontslag, afscheid van een geliefde of afschrikwekkende nieuwsberichten, het zijn gebeurtenissen in ons leven waar we ongevraagd mee te maken krijgen. Soms worden lichtpuntjes pas in het diepste donker zichtbaar. De dood begrijpen is moeilijk, als we denken dat deze gebroken wereld het enige leven is dat we ooit zullen krijgen. De dood, als laatste vijand van de mens; als we niet verder kijken dan wat je weet, dan is dat inderdaad wat het is. Als er mensen zijn die nog zoekend zijn, dan mist er iets: het vertrouwen dat het niet is zoals het lijkt. Een zoeker weet het nog niet, twijfelt, is er nog niet over uit. En als er niets verandert, dan blijven zoekers zoeken.
Maar Pasen doorbreekt wat doodnormaal is geworden. Het zet de tijd niet stil, maar gunt ons een blik in de toekomst, verder dan waar wij normaal gesproken kijken kunnen. Een verhaal, een boodschap die verder gaat. Nieuw leven waar de dood geen vat op heeft. Het neerslachtig neerleggen bij het lot van de dood krijgt zo een tegenhang: dat van hoop en vertrouwen. Het geloof dat we niet zullen sterven, ook al blazen we ooit onze laatste adem uit. Voor degene die het geloof gevonden heeft en daarin antwoorden herkent, zijn de feiten niet belangrijk meer. Bezwaren verdwijnen. Feiten alleen zijn niet voldoende om tot geloof te komen. Het vraagt om een andere vorm van zien, van luisteren.
Laten we Pasen vieren in al het geluk dat ons gegeven is, maar daarbij de mensen die het moeilijk hebben en die getart worden in hun vertrouwen op een beter leven niet vergeten. Alleen dan kan er echt sprake zijn van het feest van de hoop, van de opstanding. Van frisse moed en de mogelijkheid opnieuw te beginnen. Diezelfde hoop kan ook mensen gezamenlijk bezielen, een gemeenschap, een groep, een heel land en wie weet, de hele wereld! Alles hangt af van de beantwoording van die kernvraag: ‘Wie zoeken jullie?’ Zodra we ‘het oude’ achter ons kunnen laten en de deuren naar onze harten openen, vinden we het antwoord dat al in ons leeft. Het nodigt ons uit om erop uit te gaan en in het licht van liefde en vrede te delen en te verbinden. Vandaag de dag kun je Hem nog steeds ontmoeten. Niet als iemand die je ooit nog eens tegen kan komen, maar als degene die altijd bij ons is. In de contacten met je medemens, maar vooral in jezelf. In de gedachte in je gedachten, ademend tussen de woorden door. Verwacht het onverwachte. We moeten Hem niet zoeken waar Hij is neergelegd.
Bewust-zin 