Stap voor stap

Geplaatst op 06/01/2023 Geupdate op 06/01/2023

Het is vandaag Driekoningen – een herinnering aan de drie koningen, of wijzen, uit het oosten die de ster volgden, als aankondiging van de Verlosser en boodschap van veranderende tijden. Veel wijzer lijken ze op deze bijzondere dag nog niet te zijn in ´het oosten´, want zelfs het feit dat het vandaag feitelijk ´Kerstmis´ is volgens de Russisch-orthodoxe kalender en Rusland pleitte voor een wapenstilstand vandaag, is vandaag toch echt niet de vrede in die regio gevallen….

Een bijzondere datum dus, die 6e januari. Het is inmiddels 14 jaar geleden dat we op de 6e januari mijn moeder hebben begraven. Het vroor die dag zo hard (het was -15°C) dat onze oudste vroeg o het niet was agelast. Het is vandaag op de dag af ook 5 jaar geleden dat mijn leven plotsklaps op z´n kop lag. Of eigenlijk lag ik op mijn kop, na een buiteling met mijn fiets over een verraderlijk glad laagje sneeuw en ijs op de klinkertjes in de zijstraat. Niet alleen mijn hoofd, maar vooral mijn been moest het ontgelden, want mijn knie was wat je noemt aan diggelen.  

Middels een operatie had de plaatselijke orthopeed nog gepoogd om alle stukjes als legosteentjes weer in elkaar te zetten, wat jammerlijk mislukte. Ik was dus –zo bleek na een revalidatieperiode van bijna 2 jaar- toch echt ´mindervalide´ geworden, liep met krukken en een maatwerk-kniebrace, om te voorkomen dat mijn been de verkeerde kant op zou kunnen knakken. Ik zou nooit meer zonder hulpstukken kunnen lopen, zo was de voorspelling. Dagelijkse dingen als ´gewoon´ wandelen, traplopen, een tijdje zitten of mijn knie helemaal buigen waren onmogelijk geworden. De schade was uiteindelijk dusdanig groot dat ik op enig moment in een rolstoel belandde.  

Gedurende die tijd merkte ik hoe een ogenschijnlijk klein voorval ervoor kan zorgen dat je wereld ook ineens heel klein wordt. Letterlijk en figuurlijk. In die zin brachten de coronamaatregelen voor mij persoonlijk nauwelijks merkbare verandering, want aan het isolement dat daarmee gepaard ging had ik al twee jaar voorsprong gekregen om eraan te wennen. Maar wilde ik er wel aan wennen? 

Die rolstoel was voor mij het omslagpunt. Ik had maar één voornemen, en dat was dat ik er zelf alles aan zou doen om weer zo goed mogelijk te kunnen lopen. Nu lukt niets in het leven zonder hulp, dus ook niet alleen ik-met-mijn-goede-voornemen, maar mijn lieve man als motivator en een 2nd opinion brachten mij op het pad van een gespecialiseerde orthopeed, die de uitdaging met mij aan wilde gaan. Hij kuntselde mijn knie weer in elkaar: ik kreeg een donor-kniepees, een knieband-reconstructie, mijn onderbeen dat uitstak werd teruggeplaatst en mijn knieschijf die zo´n 5 centimeter te hoog zat, werd op z´n plek gezet. En vervolgens het oude liedje van het revalidatieproces opnieuw: been een hal jaar niet mogen belasten, brace eromheen, en daarna stapsgewijs om de twee weken de brace af laten stellen met een hoek van een steeds hoger aantal graden, totdat mijn knie weer kon buigen. Om dan na driekwart jaar weer langzaamaan te leren lopen. En dat lukte! 

Ik heb geluk gehad. Heel veel geluk! Na veel geduld en discipline, maar vooral ook geluk dat die kans mij gegund is, kan ik weer lopen. Ik kan zelfs weer fietsen en ik kan wel huilen van geluk als en wanneer ik weer over het strand loop. Hou me ten goede, ik realiseer me beslist dat er mensen zijn die het slechter treffen, die moeten leven met hun beperkingen, met tegenslag die blijvend is, en daarmee met hun kleinere leefwereld en de hulp van anderen waarop ze aangewezen zijn. Maar toen ik er middenin zat, wist ik ook nog niet dat er een weg uit was. Ik vond die weg. Stap voor stap.  

Moest ik eerst beperkt worden in mijn mobiliteit voordat ik inzag hoe gezegend ik was en weer ben: gezond van lijf en leden? 

Moest ik eerst stilstaan om weer vooruit te kunnen komen? 

Moeten we eerst noodgedwongen afscheid nemen van iemand om te realiseren hoeveel we van diegene houden?

Moet het eerst donker zijn om de sterren te kunnen zien? 

Moeten we regen verdragen om de zon te waarderen? 

Moet er eerst een oorlog komen voordat we het belang van vredig leven met elkaar zien? 

Moet er eerst een energiecrisis zijn, voordat we het belang zien van de grondstoffen en op zoek gaan naar alternatieven? 

Moet het eerst sneeuwen in Texas, stormen in Californië, lente zijn in Nederland en zomer in Spanje op 6 januari voordat we inzien dat het klimaat van slag is? 

Moeten degene die het beleid bepalen eerst zelf pijn in de portemonnee voelen, voordat ze besluiten nemen in het algemeen belang? 

En dan, wat volgt er daarna? De een wordt harder geslagen door het leven dan de ander, daar zit geen lijn of logica in. Voor mij persoonlijk geldt dat ik veel dingen minder als vanzelfsprekend beschouw en mijn zegeningen tel. En dat wanneer 5 % of 10% misschien niet zo lekker loopt het toch merendeels prima loopt en dat ik beter daarop focus. Want of het glas nou halfleeg of halfvol is, je kunt altijd nog wat bijschenken.

Wat de toekomst brengt, dat weten we niet. Wat ik alleen wel weet, is dat tegenslag en slechte tijden niet voortduren. Daar ligt wat achter verscholen. Betere tijden. Soms nog achter de sterren. Maar sowieso een belofte die slechts nog door de factor tijd van ons wordt gescheiden. Misschien hoeven we er alleen nog maar in te geloven, dat helpt alvast mee. Dan mogen we gewoon weer opnieuw beginnen… het begint met de eerste stap.