MH17
Als de wereld ziek is: geef haar liefde.
Vorig jaar schreef ik dit erover. Ik heb er geen woorden aan toe te voegen, ik word er eigenlijk alleen maar stil van…
Net als ongetwijfeld bij ieder van ons raak ik de gedachte aan de afschuwelijke nieuwsberichten maar nauwelijks kwijt, zelfs nu ik ver van huis op vakantie ben. De slachtoffers van de crash van de MH17 waren immers ook ver van huis, op weg gegaan om een boeiende reis te maken. Vorig jaar hebben wij vast dezelfde route gevlogen, toen wij op weg naar Indonesie op Kuala Lumpur een tussenlanding hadden. Een grote reis, ook met de bedoeling om onze kinderen iets van hun ‘roots’ te kunnen laten zien en ervaren. Dat geldt ongetwijfeld ook voor een deel van de reizigers op de gecrashte vlucht: wellicht in hun reis terug naar hun bron eindigde hun reis mogelijk bij De Bron. Een vlucht die plots eindigde als hun laatste vlucht, een vliegtuig vol stukgeschoten dromen, toekomstplannen of herinneringen. Te vreselijk en te walgelijk om alle berichten hierover te kunnen verwerken. ‘Het regende…
View original post 350 woorden meer
Er is altijd keuze
Als je het nieuws erop naleest, dan zou de vraag of er nog geloof is in de goedheid van de mens je somber kunnen stemmen. Behalve dat de wereld hier en daar gekweld wordt door ziektes en natuurrampen, wordt ‘de mens’ voornamelijk gekweld door zichzelf. Tijdens mijn vakantie viel mijn oog op een artikel in een tijdschrift, waarin op een grafiek de grootste bedreigingen uit de natuur voor ‘de mens’ werden weergegeven. Haaien, leeuwen, tijgers, olifanten, nijlpaarden haalden het niet bij…je raadt het al: ‘de mens’ zelf. Misschien was ik nog wel het meest geschokt door het feit dat het me niet eens verbaasde.
De laatste tijd hoor ik geluiden over mensen die het nieuws mijden, omdat de hoeveelheid ellende die over ons uitgestort wordt veelal te goot en te veel wordt. De rauwheid van het menselijk geweld komt ongefilterd bij ons binnen, de wreedheden zijn on-line en real time te volgen. Het voedt dikwijls de angsten en verscherpt de meningen. (Persoonlijk volg ik het nieuws, om toch betrokken te willen blijven met wat er op de wereld gebeurt, maar ik probeer me zoveel mogelijk te onthouden van het zien van de beelden erbij). Maar er is altijd keuze.
Het is inmiddels ruim een maand geleden dat de vliegramp met vlucht MH17 van Malaysia Airlines plaatsvond. Uit de lucht geschoten, uit het leven gegrepen. Morgenmiddag wordt op een middelbare school bij ons in de buurt een omgekomen gezin herdacht. En zo slaat de ramp nog blijvend gaten op verschillende plekken in onze gemeenschap. Slachtoffers van een oorlog waar zij geen deel van uitmaakten, totdat zij het doelwit werden. De daders zijn mensen die strijden voor hun idealen of voor simpelweg meer macht. Doelen die vreemd genoeg de plaats hebben ingenomen van hun geweten en hun compassie voor de medemens. Ook zij hadden de keuze.
Dan wordt het nieuws al wekenlang beheerst door de ellende in de Gaza-strook en de wreedheden die de ISIS-strijders veroorzaken. Mensen die elkaar letterlijk naar het leven staan, vanwege verschil van afkomst of religie. Terwijl ieder kind snapt dat de plek waar je geboren bent doorgaans bepalend is voor die identiteit. En dat religie niets, maar dan ook helemaal niets met oorlog te maken heeft en daar dan ook niet de werkelijke oorzaak van is. Als je ervan uit mag gaan dat religies –van weke overtuiging dan ook- in de basis juist van eenheid en liefde getuigen, is het dan niet wrang dat mensen het tegenovergestelde doen? Met welke religie je aan God, of hoe je de goddelijke entiteit ook noemen wil, bent voorgesteld is vaak bij geboorte bepaald. Elkaar erom willen bestrijden heeft alles met de hang naar macht en niets met geloof te maken. Toch neigen mensen soms om het onderliggende geloof ‘de schuld’ van de ellende te geven. Er is altijd keuze.
De wereld kunnen we niet veranderen. Niet alleen en niet in een keer. Maar wel de leefwereld om ons heen. ‘De mens’ onderscheidt zich van al het andere leven op deze aarde, door de keuzevrijheid die hij heeft.
Ineens moet ik terugdenken aan onze afgelopen vakantie: in New Orleans raakten wij aan de praat met een zwerver, een donkere jongen. Hij vertelde ons dat zijn leven eerst werd beheerst door boosheid. Boosheid vanwege zijn verminderde kansen op de arbeidsmarkt, vanwege zijn huidskleur. Boosheid vanwege de ramp die de orkaan Katrina voor de stad had veroorzaakt. Het bracht hem op het verkeerde pad en het verkeerde pad leidde naar een aantal jaren gevangenisstraf. Nu was hij weer vrij, maar niet alleen in letterlijke zin. Hij zei: ‘Ik kies nu voor liefde in plaats van angst. Dat maakt mij vrij.’
Hoe?
Hoe zou ik ook maar iets kunnen zeggen
over 298 keer een bruusk einde aan een leven,
over iets dat niemand ook maar uit kan leggen,
over al die namen die nooit meer antwoord geven?
Hoe geef ik aan collectief verdriet de juiste woorden
bij een ramp veroorzaakt door berekening in kilte
bij het verlies van zovelen die eens bij ons hoorden
het vraagt om langer stilstaan dan 1 minuut stilte.
Hoe geef ik woorden aan de indringende beelden
van hun thuiskomst en die lange zwarte rouwstoet.
Hoe geven we blijvende vorm aan dit leed dat we deelden,
wie weet hoe het voor de nabestaanden verder moet?
Hoe het kon gebeuren zullen we misschien nooit weten,
maar ik denk aan de slachtoffers, in gebed en in dit gedicht.
In ons collectief geheugen zullen ze nooit worden vergeten
ze leven voort in herinnering, ze gaven deze dag een gezicht.
Als de wereld ziek is: geef haar liefde.
Net als ongetwijfeld bij ieder van ons raak ik de gedachte aan de afschuwelijke nieuwsberichten maar nauwelijks kwijt, zelfs nu ik ver van huis op vakantie ben. De slachtoffers van de crash van de MH17 waren immers ook ver van huis, op weg gegaan om een boeiende reis te maken. Vorig jaar hebben wij vast dezelfde route gevlogen, toen wij op weg naar Indonesie op Kuala Lumpur een tussenlanding hadden. Een grote reis, ook met de bedoeling om onze kinderen iets van hun ‘roots’ te kunnen laten zien en ervaren. Dat geldt ongetwijfeld ook voor een deel van de reizigers op de gecrashte vlucht: wellicht in hun reis terug naar hun bron eindigde hun reis mogelijk bij De Bron. Een vlucht die plots eindigde als hun laatste vlucht, een vliegtuig vol stukgeschoten dromen, toekomstplannen of herinneringen. Te vreselijk en te walgelijk om alle berichten hierover te kunnen verwerken. ‘Het regende kinderspeelgoed’ las ik ergens. Hoe groot kunnen de contrasten tussen goed of kwaad zijn?
Het is begrijpelijk dat veel mensen woedend zijn over de oorzaak van de crash en het verdere verloop rondom het bemoeilijkte onderzoek. Het is ook nauwelijks voor te stellen wat de nabestaanden van de slachtoffers momenteel doormaken. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat ze heel binnenkort afscheid kunnen nemen van hun geliefden en dat ze in hun omgeving veel steun en troost mogen vinden. Het vraagt ongetwijfeld heel veel kracht om dit te moeten doorstaan.
Wie de daders uiteindelijk ook zijn, er rust een zware last op hun schouders. Maar toch, ook zij zijn eens ter wereld gekomen als onschuldige baby’s, ongetwijfeld opgegroeid met hun eigen dromen voor de toekomst. Ook zij zijn ooit uit liefde voortgekomen. Haat heeft ze misvormd tot de moordenaars die ze nu geworden zijn. ‘Als het een Amerikaans vliegtuig was geweest, dan zou er nu oorlog zijn uitgebroken’, was een opmerking die ik eveneens ergens las. Een afschuwelijke gedachte. Niemand kan toch oorlog willen? En toch zeker niet met onschuldige slachtoffers als inzet? Het deed me onwillekeurig terugdenken aan de aanslag op het World Trade Center in New York. Ook die slachtoffers stierven terwijl zij bezig waren met alles behalve oorlog voeren. En is dan niet het laatste dat ze gewild zouden hebben dat er een oorlog zou worden gevoerd in hun naam?
Dagelijks vallen er talloze onschuldige slachtoffers, gevallen vanwege de zucht naar macht van enkelen die het voor het zeggen hebben. Maar de sterksten in een oorlog zijn naar mijn idee diegenen die zich voor vrede inzetten. Dat zijn de echte winnaars. ‘Haat wordt niet door haat overwonnen, haat wordt door liefde overwonnen’ sprak Boeddha lang geleden al. We zijn vele eeuwen verder en wat heeft de evolutie ons gebracht? Als ‘de Mens’ iets tussen aap en engel in is, dan hebben we nog een lange weg te gaan. En toch geloof ik in de kracht van liefde, de Liefde die alles overwint. Het is onze bron en onze bestemming. We zijn er niet voor niets uit voortgekomen.
Bewust-zin 