wereld
Als nieuw
Deze week las ik in het nieuws de meest aarde-achtige planeet tot nu toe is ontdekt, onder de naam Kepler 452B. Het is een van de 12 super-aardes die in de bewoonbare zone van hun moederster ligt. Dit betekent dat er water op voor kan komen. Een jaar duurt er 385 dagen. Hij is naar schatting 1,5 keer zo groot als onze aarde en heeft daardoor een goede kans om rotsachtig van grond te zijn. Volgens NASA zouden deze omstandigheden ‘een substantiële kans op het ontstaan van leven’ bieden. Als je er planten naar toe zou brengen, zouden ze er waarschijnlijk overleven, zo wordt gezegd. ‘Earth 2.0’ kopte een wetenschappelijk tijdschrift over de vondst. Cynisch genoeg heb ik eerder eens gelezen dat de aarde, gemeten aan de huidige afvalproductie van de westerse samenleving, de aarde wel 1,5 keer zo groot zou moeten zijn. Het bestuderen van Kepler 452B kan ervoor zorgen dat we beter begrijpen hoe onze eigen toekomst eruit ziet, zegt NASA. Maar met een afstand van 1400 lichtjaar tot de aarde -een lichtjaar is 9,46 biljoen kilometer- zijn we er voorlopig nog lang niet.
Zoiets is niet per ongeluk ontdekt: daar zijn mensen naar op zoek gegaan. En achter iedere horizon lonkt telkens een volgende onontdekte ster of planeet. Hoe meer sterren ze zoeken, hoe meer ze er telkens weer lijken te vinden. Geregeld zijn mensen op zoek naar planeten waar mogelijk leven op voor kan komen. Of nog verder: de mogelijkheden of menselijk leven op een andere planeet mogelijk is, wordt regelmatig onderzocht.
Maar waarom onderzoekt men eigenlijk of het leven op een andere planeet voor ons, mensen, mogelijk is, terwijl we zo een fantastische wereld als onze aarde al helemaal tot onze beschikking hebben gekregen? Waarom onderzoek naar de leefomstandigheden op die planeet, die -al of niet met de nodige aanpassingen- leven daar mogelijk maken? Doen we er dan niet beter aan om te onderzoeken hoe we déze planeet leefbaar maken en houden? Het is al dat we kennen en als we er goed voor blijven zorgen ook het mooiste dat we kennen.
Volgens het scheppingsverhaal -dat door allerlei religies heen veel overeenkomsten kent- mocht ‘de mens’ die wereld eens gaan bewonen, als kroon op de schepping. ‘De mens’ moest er zelf iets van zien te maken. Het paradijs hield op te bestaan, zodra de hebzucht in de wereld kwam. Geluk werd aan voorwaarden verbonden en was niet meer vanzelfsprekend. Het instinctieve overleven had plaats gemaakt voor vooruitdenken en planning. ‘Wij’ werd ‘ik’ en sindsdien werd ‘geluk’ geregeld verward met ‘comfort’. De mens is dan misschien aangesteld als heerser over de schepping, hij toont zich daarbij niet altijd een even goed beheerder ervan. Dat wij als mens dus ´beter weten´ lijkt mij een beetje tegen beter weten in.
(Jawel, ik ben een mens van deze tijd en dus wijs ik de evolutietheorie niet af. Ik hoef maar naar mijn kinderen te kijken, die zowel op mijn man als op mij lijken en ik snap dan best dat die hypothese waarheid moet zijn. Maar ik ben ook een gelovige van deze tijd en dan realiseer ik me ook dat niets van wat is er zou zijn zonder de scheppende kracht van God. Alleen door Zijn levensadem is alles dat eens verlangde om te bestaan daadwerkelijk tot leven gekomen. Anders zou er niets anders geweest zijn dan resultaat-loze deeltjesversnellers. Ook dat is mijn waarheid.)
Nee, de wereld is nog niet vergaan en we hoeven niet op zoek naar een nieuwe plek om te kunnen wonen. Tegelijk is de wereld al ontelbare keren vergaan. Aangekondigd door onheilsbodes, of onaangekondigd voor de mensen die plotseling werden overvallen door groot en onoverkomelijk leed. De wereld lijkt in kleine stapjes te vergaan, als we het in hapklare brokken opsnoepen.
Om de wereld tot een plek te maken waar iedereen het goed heeft, is er nog heel wat werk aan de winkel. Dat vraagt om de inzet van mensen. Mensen die zich bewust zijn van hun rol in het leven en hun taak op deze wereld. Die zich realiseren wat hun invloed is op het grotere geheel, of hoe zij dit kunnen beïnvloeden. Mensen die geen producten maken die schade kunnen toebrengen aan mens of natuur, wat ook geldt voor het afval dat door dat proces ontstaat. Die hun rommel achter zich opruimen of helpen om andere rommel op te ruimen. Kortom: dat mensen zich bewust zijn van de ‘ecologische voetstap’ die ze hier op aarde achterlaten. Die delen wat ze in overschot hebben en anderen te hulp schieten, daar waar het maar nodig is. Die beslissingen nemen die het ego voorbij gaan, maar die ten diensten staan van het grotere geheel. Die een ander geen pijn doen, maar juist pleisters plakken of troosten als dat nodig is.
Het is pas eerlijk verdeeld op de wereld, wanneer ‘de Mens’ eindelijk in staat blijkt te zijn om eerlijk te kunnen delen. Tenslotte zijn we nog steeds iets tussen aap en engel in en zullen we de volgende stap in de evolutie maken, wanneer we ons denken verplaatsen van individu naar het groter collectief. Wanneer de mens inziet dat hij met het bestrijden van een ander individu in hoofdzaak zichzelf bestrijdt, ja dan ligt er een wereld voor ons open! We leven niet voor ons zelf alleen en vrijblijvend zijn we hier evenmin. Het is tenslotte geen Luilekkerland. Dan verdienen we hier allemaal ezelsoren als we dat denken.
´En Hij zag dat het goed was´ staat er telkens vermeld bij iedere dag van de schepping. Behalve bij de dag dat God de mens heeft geschapen. Zag God daar soms nog helemaal niets bij? Of heeft De Mens, die min of meer als hoeder van de schepping is aangesteld, er een zooitje van gemaakt? Misschien laat God dat wel expres in het midden. Misschien hebben we als mens niet voor niets vrije wil gekregen en is het daarom nog niet voor ons ingevuld. We hebben als mens de keuze gekregen om goed of slecht te doen. Er is tenslotte nooit melding gemaakt van de achtste dag van de schepping, dus zullen we het zelf moeten waarmaken. En wie weet zeggen we dan aan het eind van de rit: `Ik zag dat het goed was!´
Ons verleden heeft ons gemaakt tot wat we nu geworden zijn, maar de toekomst maakt uit wat we uiteindelijk zullen worden. Als we dat onderzoeken en begrijpen, dan wordt onze toekomst vanzelf duidelijker. Daar hebben we geen nieuwe planeet voor nodig: dan wordt het hier als nieuw!
Earth 1.0
Als de wereld ziek is: geef haar liefde.
Vorig jaar schreef ik dit erover. Ik heb er geen woorden aan toe te voegen, ik word er eigenlijk alleen maar stil van…
Net als ongetwijfeld bij ieder van ons raak ik de gedachte aan de afschuwelijke nieuwsberichten maar nauwelijks kwijt, zelfs nu ik ver van huis op vakantie ben. De slachtoffers van de crash van de MH17 waren immers ook ver van huis, op weg gegaan om een boeiende reis te maken. Vorig jaar hebben wij vast dezelfde route gevlogen, toen wij op weg naar Indonesie op Kuala Lumpur een tussenlanding hadden. Een grote reis, ook met de bedoeling om onze kinderen iets van hun ‘roots’ te kunnen laten zien en ervaren. Dat geldt ongetwijfeld ook voor een deel van de reizigers op de gecrashte vlucht: wellicht in hun reis terug naar hun bron eindigde hun reis mogelijk bij De Bron. Een vlucht die plots eindigde als hun laatste vlucht, een vliegtuig vol stukgeschoten dromen, toekomstplannen of herinneringen. Te vreselijk en te walgelijk om alle berichten hierover te kunnen verwerken. ‘Het regende…
View original post 350 woorden meer
Er is altijd keuze
Als je het nieuws erop naleest, dan zou de vraag of er nog geloof is in de goedheid van de mens je somber kunnen stemmen. Behalve dat de wereld hier en daar gekweld wordt door ziektes en natuurrampen, wordt ‘de mens’ voornamelijk gekweld door zichzelf. Tijdens mijn vakantie viel mijn oog op een artikel in een tijdschrift, waarin op een grafiek de grootste bedreigingen uit de natuur voor ‘de mens’ werden weergegeven. Haaien, leeuwen, tijgers, olifanten, nijlpaarden haalden het niet bij…je raadt het al: ‘de mens’ zelf. Misschien was ik nog wel het meest geschokt door het feit dat het me niet eens verbaasde.
De laatste tijd hoor ik geluiden over mensen die het nieuws mijden, omdat de hoeveelheid ellende die over ons uitgestort wordt veelal te goot en te veel wordt. De rauwheid van het menselijk geweld komt ongefilterd bij ons binnen, de wreedheden zijn on-line en real time te volgen. Het voedt dikwijls de angsten en verscherpt de meningen. (Persoonlijk volg ik het nieuws, om toch betrokken te willen blijven met wat er op de wereld gebeurt, maar ik probeer me zoveel mogelijk te onthouden van het zien van de beelden erbij). Maar er is altijd keuze.
Het is inmiddels ruim een maand geleden dat de vliegramp met vlucht MH17 van Malaysia Airlines plaatsvond. Uit de lucht geschoten, uit het leven gegrepen. Morgenmiddag wordt op een middelbare school bij ons in de buurt een omgekomen gezin herdacht. En zo slaat de ramp nog blijvend gaten op verschillende plekken in onze gemeenschap. Slachtoffers van een oorlog waar zij geen deel van uitmaakten, totdat zij het doelwit werden. De daders zijn mensen die strijden voor hun idealen of voor simpelweg meer macht. Doelen die vreemd genoeg de plaats hebben ingenomen van hun geweten en hun compassie voor de medemens. Ook zij hadden de keuze.
Dan wordt het nieuws al wekenlang beheerst door de ellende in de Gaza-strook en de wreedheden die de ISIS-strijders veroorzaken. Mensen die elkaar letterlijk naar het leven staan, vanwege verschil van afkomst of religie. Terwijl ieder kind snapt dat de plek waar je geboren bent doorgaans bepalend is voor die identiteit. En dat religie niets, maar dan ook helemaal niets met oorlog te maken heeft en daar dan ook niet de werkelijke oorzaak van is. Als je ervan uit mag gaan dat religies –van weke overtuiging dan ook- in de basis juist van eenheid en liefde getuigen, is het dan niet wrang dat mensen het tegenovergestelde doen? Met welke religie je aan God, of hoe je de goddelijke entiteit ook noemen wil, bent voorgesteld is vaak bij geboorte bepaald. Elkaar erom willen bestrijden heeft alles met de hang naar macht en niets met geloof te maken. Toch neigen mensen soms om het onderliggende geloof ‘de schuld’ van de ellende te geven. Er is altijd keuze.
De wereld kunnen we niet veranderen. Niet alleen en niet in een keer. Maar wel de leefwereld om ons heen. ‘De mens’ onderscheidt zich van al het andere leven op deze aarde, door de keuzevrijheid die hij heeft.
Ineens moet ik terugdenken aan onze afgelopen vakantie: in New Orleans raakten wij aan de praat met een zwerver, een donkere jongen. Hij vertelde ons dat zijn leven eerst werd beheerst door boosheid. Boosheid vanwege zijn verminderde kansen op de arbeidsmarkt, vanwege zijn huidskleur. Boosheid vanwege de ramp die de orkaan Katrina voor de stad had veroorzaakt. Het bracht hem op het verkeerde pad en het verkeerde pad leidde naar een aantal jaren gevangenisstraf. Nu was hij weer vrij, maar niet alleen in letterlijke zin. Hij zei: ‘Ik kies nu voor liefde in plaats van angst. Dat maakt mij vrij.’
Als de wereld ziek is: geef haar liefde.
Net als ongetwijfeld bij ieder van ons raak ik de gedachte aan de afschuwelijke nieuwsberichten maar nauwelijks kwijt, zelfs nu ik ver van huis op vakantie ben. De slachtoffers van de crash van de MH17 waren immers ook ver van huis, op weg gegaan om een boeiende reis te maken. Vorig jaar hebben wij vast dezelfde route gevlogen, toen wij op weg naar Indonesie op Kuala Lumpur een tussenlanding hadden. Een grote reis, ook met de bedoeling om onze kinderen iets van hun ‘roots’ te kunnen laten zien en ervaren. Dat geldt ongetwijfeld ook voor een deel van de reizigers op de gecrashte vlucht: wellicht in hun reis terug naar hun bron eindigde hun reis mogelijk bij De Bron. Een vlucht die plots eindigde als hun laatste vlucht, een vliegtuig vol stukgeschoten dromen, toekomstplannen of herinneringen. Te vreselijk en te walgelijk om alle berichten hierover te kunnen verwerken. ‘Het regende kinderspeelgoed’ las ik ergens. Hoe groot kunnen de contrasten tussen goed of kwaad zijn?
Het is begrijpelijk dat veel mensen woedend zijn over de oorzaak van de crash en het verdere verloop rondom het bemoeilijkte onderzoek. Het is ook nauwelijks voor te stellen wat de nabestaanden van de slachtoffers momenteel doormaken. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat ze heel binnenkort afscheid kunnen nemen van hun geliefden en dat ze in hun omgeving veel steun en troost mogen vinden. Het vraagt ongetwijfeld heel veel kracht om dit te moeten doorstaan.
Wie de daders uiteindelijk ook zijn, er rust een zware last op hun schouders. Maar toch, ook zij zijn eens ter wereld gekomen als onschuldige baby’s, ongetwijfeld opgegroeid met hun eigen dromen voor de toekomst. Ook zij zijn ooit uit liefde voortgekomen. Haat heeft ze misvormd tot de moordenaars die ze nu geworden zijn. ‘Als het een Amerikaans vliegtuig was geweest, dan zou er nu oorlog zijn uitgebroken’, was een opmerking die ik eveneens ergens las. Een afschuwelijke gedachte. Niemand kan toch oorlog willen? En toch zeker niet met onschuldige slachtoffers als inzet? Het deed me onwillekeurig terugdenken aan de aanslag op het World Trade Center in New York. Ook die slachtoffers stierven terwijl zij bezig waren met alles behalve oorlog voeren. En is dan niet het laatste dat ze gewild zouden hebben dat er een oorlog zou worden gevoerd in hun naam?
Dagelijks vallen er talloze onschuldige slachtoffers, gevallen vanwege de zucht naar macht van enkelen die het voor het zeggen hebben. Maar de sterksten in een oorlog zijn naar mijn idee diegenen die zich voor vrede inzetten. Dat zijn de echte winnaars. ‘Haat wordt niet door haat overwonnen, haat wordt door liefde overwonnen’ sprak Boeddha lang geleden al. We zijn vele eeuwen verder en wat heeft de evolutie ons gebracht? Als ‘de Mens’ iets tussen aap en engel in is, dan hebben we nog een lange weg te gaan. En toch geloof ik in de kracht van liefde, de Liefde die alles overwint. Het is onze bron en onze bestemming. We zijn er niet voor niets uit voortgekomen.
Bewust-zin 